DE DEELNEMERS

www.ambuskaters.nl

Ga je dit jaar meedoen aan de 24KiKa, of
waarom ga je weer 24 uur skeeleren wordt me regelmatig gevraagd.

Lees hieronder een stukje uit het gehele verslag van vorig jaar. Zelf zou ik het niet beter kunnen verwoorden.

Stukje Copy/Paste van het Ambuskaters verslag 2023:

…..Wanneer uiteindelijk de muziek dempt, de vuurkorven gedoofd worden en alleen het geluid van rollende wielen op het asfalt hoorbaar zijn, weten we dat de nacht is aangebroken. Ook deze keer neemt zij haar kou en natheid mee. Het moment van doorzetten is aangekomen. Rollend over het asfalt, met steeds natter wordende kleding en koude vingers, neemt je gedachte je mee naar dat ene leventje die hard aan het knokken is tegen een ongekende vijand.   

Dat kleine leventje die niet kan uitkijken naar een gezellig weekend als deze, maar dit alleen maar kan hebben als wens of hoop. Waar wij het leuk vinden om elkaar weer te zien is dit voor vele van deze kleine leventjes een afscheid voor altijd. Vrolijke kleuren zijn helemaal niet zo vrolijk en er is maar één rivaal. En die doet niet alsof. Ook deze kleine leventjes vragen zich af, hoeveel rondes kan ik nog? Hoeveel rondes hou ik nog vol? Waar wij in 24 uur skeeleren pijn kunnen ervaren is dit voor een klein vechtend leventje een dagelijkse herhaling. Ieder rondje doet er toe, ieder rondje moet afgemaakt worden en de handdoek in de ring gooien is geen optie. Niet voor iedereen belooft het een mooi en geslaagd jaar te worden. Is het juist eerder een jaar van onzekerheid, verdriet en ongekende pijn. Onze avond zet misschien wel vreedzaam door, maar die van deze leventjes kan iedere avond een (on)eindige oorlog zijn. Een oorlog die zeker niet altijd te winnen is. Wanneer hier de muziek dempt en het licht dooft, is dit om nooit meer aan te gaan. Een achterblijvende kou. Kinderkanker wint nog steeds.  

Wij skeeleren het eerste weekend van september 24 uur om samen ten strijde te trekken tegen kinderkanker. Aan het eind van de streep, wanneer het bedrag bekend wordt gemaakt kijken wij naar een toekomst met meer onderzoek en genezing.

En volgend jaar? Skeeleren we weer net zo hard, met dezelfde lach en dezelfde traan…